Bajka o wyborach

 W malowniczej krainie zwanej Polską, w której góry, lasy i jeziora tworzyły piękne krajobrazy, żyli ludzie, którzy co kilka lat wybierali swoich przywódców. Wybory były ważnym wydarzeniem, ponieważ to właśnie wtedy mieszkańcy decydowali, kto będzie rządził i dbał o ich dobro.

W pewnej wiosce, położonej w sercu tej krainy, mieszkała młoda dziewczynka o imieniu Kasia. Kasia była bardzo ciekawa świata i zawsze zadawała mnóstwo pytań. Kiedy zbliżał się dzień wyborów, postanowiła dowiedzieć się, jak to wszystko działa.

„Mamo, tatusiu, co to są wybory?” – zapytała pewnego wieczoru przy kolacji.

Mama uśmiechnęła się i zaczęła tłumaczyć. „Kasiu, wybory to moment, kiedy wszyscy dorośli mieszkańcy naszego kraju idą do specjalnych miejsc zwanych lokalami wyborczymi. Tam oddają swój głos na osobę, która według nich najlepiej będzie rządzić naszym krajem.”

„A dlaczego to jest takie ważne?” – dopytywała Kasia.

„Widzisz, Kasiu” – wtrącił się tata – „wybory to okazja, żeby każdy mógł zdecydować, kto będzie podejmował ważne decyzje dotyczące naszego życia. To bardzo odpowiedzialne zadanie, bo od tych decyzji zależy, jak będzie wyglądała nasza przyszłość.”

Następnego dnia w szkole, nauczycielka postanowiła przeprowadzić specjalną lekcję na temat wyborów. Dzieci miały za zadanie zorganizować własne, szkolne wybory, żeby lepiej zrozumieć, jak to wszystko działa.

Kasia została wybrana do komisji wyborczej. Razem z przyjaciółmi przygotowała kartki do głosowania, urnę wyborczą i specjalną kabinę, w której każdy uczeń mógł oddać swój głos w tajemnicy. Było dużo emocji i radości, bo każdy chciał wziąć udział w tym ważnym wydarzeniu.

W dniu wyborów szkolnych, dzieci przyszły do klasy pełne entuzjazmu. Każde z nich otrzymało kartkę do głosowania i wchodziło po kolei do kabiny, żeby zaznaczyć swojego kandydata. Po zakończeniu głosowania komisja przystąpiła do liczenia głosów.

Wieczorem ogłoszono wyniki. Wszyscy byli podekscytowani, a Kasia, jako członkini komisji, poczuła się bardzo dumna z tego, że mogła uczestniczyć w tak ważnym procesie.

Kiedy wróciła do domu, opowiedziała rodzicom o wszystkim, co się wydarzyło. „Mamo, tatusiu, teraz rozumiem, jak ważne są wybory” – powiedziała z uśmiechem. „To naprawdę wielka odpowiedzialność.”

Rodzice byli z niej bardzo dumni. „Dokładnie, Kasiu” – powiedziała mama. „Dlatego zawsze powinniśmy dobrze się zastanowić, na kogo oddajemy swój głos. To nasz sposób na wpływanie na przyszłość naszego kraju.”

Od tego dnia Kasia wiedziała, że kiedy dorośnie, zawsze będzie brała udział w wyborach, pamiętając o tym, jak ważne jest oddanie swojego głosu i troska o dobro wspólne. I tak, jak mała wioska Kasi, cała kraina Polska mogła cieszyć się pokojem i dobrobytem dzięki mądrym wyborom swoich mieszkańców.

Elon Musk na Antarktydzie

 Elon Musk na Antarktydzie – to brzmiało jak kolejny szalony pomysł genialnego wynalazcy i miliardera, ale tym razem było to prawdziwe wyzwanie, które postanowił podjąć. Wszystko zaczęło się od rozmowy przy kawie z grupą naukowców podczas jednego z licznych wydarzeń technologicznych. Dyskutowali o przyszłości ludzkości, kolonizacji Marsa i o tym, jak trudne warunki na Czerwonej Planecie można by przetestować na Ziemi. Antarktyda, ze swoim ekstremalnym klimatem, była idealnym poligonem doświadczalnym.

Musk postanowił zorganizować ekspedycję, której celem miało być przetestowanie nowych technologii w jednym z najbardziej nieprzyjaznych środowisk na naszej planecie. Na początek, zespół inżynierów i naukowców SpaceX i Tesli musiał opracować specjalistyczny sprzęt, który wytrzymałby ekstremalne warunki. Tesla Cybertruck został przystosowany do jazdy po lodzie i śniegu, a inżynierowie z SolarCity zaprojektowali panele słoneczne zdolne do efektywnego działania przy niskich temperaturach i niewielkiej ilości światła.

W grudniu 2024 roku, Elon Musk, wraz z zespołem najlepszych naukowców i inżynierów, wylądował na Antarktydzie. Ich baza, nazwana "Antarctica Base Alpha", była futurystycznym kompleksem, który dzięki zaawansowanym systemom izolacji i ogrzewania mógł zapewnić komfortowe warunki w sercu lodowej pustyni. Baza była w pełni samowystarczalna, zasilana energią słoneczną i wiatrową, a także wyposażona w systemy recyklingu wody i żywności.

Jednym z głównych celów wyprawy było przetestowanie nowego systemu terraformacji. Musk marzył o wykorzystaniu technologii na Marsie, ale Antarktyda była doskonałym miejscem do przeprowadzenia pierwszych testów. Systemy ogrzewania miały na celu stopienie lodu i przekształcenie go w wodę, którą można by następnie użyć do stworzenia mikroklimatu sprzyjającego rozwojowi roślinności.

Codzienność na Antarktydzie była pełna wyzwań. Musk, znany z pracoholizmu, spędzał długie godziny na analizowaniu danych, koordynowaniu prac zespołu i testowaniu nowych urządzeń. Z entuzjazmem uczestniczył w każdej czynności, od instalacji paneli słonecznych po testowanie Cybertrucka na lodowych równinach.

Jednak Antarktyda nie była tylko miejscem pracy. Wieczorami, kiedy niebo rozjaśniały zorze polarne, Elon i jego zespół zbierali się wokół ogniska, opowiadając sobie historie i snując plany na przyszłość. Był to czas refleksji i inspiracji, a także budowania więzi, które miały przetrwać najtrudniejsze wyzwania.

Po kilku miesiącach intensywnej pracy, ekspedycja przyniosła spektakularne rezultaty. System terraformacji działał lepiej niż się spodziewano, a Cybertruck i panele słoneczne sprawdziły się w ekstremalnych warunkach. Baza była dowodem na to, że technologie Muska mogły sprostać najtrudniejszym wyzwaniom, co otworzyło nowe perspektywy dla przyszłych misji kosmicznych.

Kiedy ekspedycja dobiegła końca, Elon Musk wrócił do cywilizacji z nową dawką wiedzy i doświadczeń, które miały ogromne znaczenie dla jego dalszych przedsięwzięć. Antarktyda stała się dla niego nie tylko miejscem testów, ale również symbolem ludzkiej determinacji i zdolności do przystosowania się do najtrudniejszych warunków. To, co zaczęło się jako szalony pomysł, zakończyło się sukcesem, który przybliżył ludzkość o krok do gwiazd.

Opowiadanie o zgodzie pomiędzy Palestyńczykami a Żydami

 W małej wiosce położonej na granicy Izraela i Palestyny, której nazwy już nikt nie pamiętał, żyli Żydzi i Palestyńczycy w pokoju i zgodzie. Miejsce to, otoczone oliwnymi gajami i piaszczystymi wzgórzami, było świadectwem możliwości harmonijnego współistnienia.

W centrum wioski znajdował się rynek, na którym co tydzień odbywał się targ. Tam sprzedawano wszystko: od świeżych owoców i warzyw po ręcznie robione rzemiosło. Na targu spotykali się ludzie różnych narodowości i religii, wymieniając się towarami, opowieściami i uśmiechami. Miriam, żydowska staruszka znana ze swojego pysznego chleba, zawsze witała klientów ciepłym uśmiechem. Obok niej Hassan, Palestyńczyk o zwinnych palcach, sprzedawał swoje wyroby z drewna. Codziennie zamieniali kilka słów, opowiadając sobie nawzajem historie swoich rodzin.

Dzieci bawiły się razem, niezależnie od tego, do której synagogi czy meczetu chodziły ich rodziny. Organizowały zawody w bieganiu, budowały zamki z piasku i wspólnie uczyły się nowych gier. Nauczycielka, pani Leah, prowadziła szkołę, w której uczyła zarówno żydowskie, jak i palestyńskie dzieci. Uczyła ich szacunku do innych kultur i religii, pokazując, że różnice mogą być źródłem wzbogacenia, a nie konfliktu.

W każdą sobotę i niedzielę, kiedy Żydzi obchodzili szabat, a Palestyńczycy spotykali się na modlitwach, w wiosce panowała szczególna atmosfera. Ludzie pomagali sobie nawzajem przygotować świąteczne potrawy, a dzieci z radością uczyły się pieśni i tańców z obu tradycji. Wieczorami zbierali się na wspólne uczty, gdzie dzielili się jedzeniem, śmiechem i muzyką.

Pewnego dnia, do wioski przyjechał reporter, zainteresowany historią tego miejsca. Zaintrygowany harmonią i pokojem, które tu panowały, postanowił przeprowadzić wywiad z mieszkańcami. Rozmawiał z różnymi ludźmi, próbując zrozumieć, jak udało im się stworzyć tak wyjątkową społeczność.

„Sekret tkwi w szacunku” – powiedział mu Avraham, starszy mężczyzna, który pamiętał czasy, kiedy wioska była podzielona. „Nauczyliśmy się, że nienawiść i strach niszczą, a zrozumienie i współczucie budują. Tu, w naszej wiosce, każdy ma swoje miejsce i rolę. Każdy jest ważny”.

„Zaczęło się od małych kroków” – dodała Fatima, młoda matka, która dorastała w wiosce. „Wspólne projekty, wspólne święta, rozmowy. Z czasem nauczyliśmy się, że różnice między nami są czymś, co możemy celebrować, a nie czymś, czego powinniśmy się obawiać”.

Reporter opuścił wioskę z sercem pełnym nadziei i zrozumienia. Napisał artykuł, który obiegł świat, stając się inspiracją dla wielu innych miejsc na ziemi, gdzie konflikty wydawały się nie do rozwiązania.

Wioska stała się symbolem pokoju, dowodem na to, że mimo różnic kulturowych, religijnych i politycznych, ludzie mogą żyć razem w zgodzie i harmonii. Miriam nadal piekła chleb, Hassan wciąż rzeźbił swoje piękne drewniane dzieła, a dzieci biegały po rynku, śmiejąc się i bawiąc. W tym małym zakątku świata, pokój i zrozumienie były rzeczywistością, a nie tylko marzeniem.

No i jest

 10 lat później wydarzyło się to co przewidywałem. Oto przykład automatycznie wygenerowanego opowiadania:

Zbyszek miał brodę. Nie była to broda, którą można by nazwać stylową, ani taka, którą nosi się z dumą. Była to broda, która sprawiała mu same kłopoty. Zaczęło się od młodych lat, kiedy to koledzy w szkole przezywali go „Brodaty Zbychu”. Dzieciaki potrafią być okrutne, a Zbyszek z czasem zaczął unikać szkolnych boisk i spotkań towarzyskich.

Dorastał w cieniu swojej brody, która rosła gęsto i szybko. Kiedy jego rówieśnicy zaczynali eksperymentować z zarostem, Zbyszek już miał pełną brodę, która wydawała się żyć własnym życiem. Mimo że próbował ją ogolić, zawsze odrastała w zawrotnym tempie. Kiedy zaczął szukać pracy, okazało się, że broda stała się jego przekleństwem. „Wyglądasz niechlujnie” – mówili mu rekruterzy. „To stanowisko wymaga reprezentacyjnego wyglądu”.

Zdesperowany, postanowił zostać freelancerem, myśląc, że praca zdalna pozwoli mu ukryć swoje „nieszczęście”. Niestety, nawet podczas wideokonferencji klienci patrzyli na niego z podejrzliwością. Jeden z nich zasugerował nawet, że wygląda jak pirat, co zdecydowanie nie pomogło w budowaniu profesjonalnego wizerunku.

Zbyszek zaczął unikać ludzi. Jego życie towarzyskie ograniczyło się do wizyt w lokalnym sklepie spożywczym, gdzie sprzedawczyni, pani Jadwiga, zawsze patrzyła na niego z mieszaniną litości i niechęci. Wiedział, że plotkowano o nim za jego plecami. „To ten dziwak z brodą” – słyszał czasem, przechodząc obok grupki mieszkańców.

Pewnego dnia Zbyszek postanowił zmienić swoje życie. Znalazł w internecie artykuł o chirurgicznym usuwaniu zarostu i postanowił spróbować. Oszczędzał pieniądze przez kilka miesięcy, rezygnując z drobnych przyjemności i ograniczając wydatki do minimum. W końcu zebrał potrzebną kwotę i umówił się na konsultację.

Lekarz, który go przyjął, był zaskakująco empatyczny. „Wielu ludzi zmaga się z różnymi problemami związanymi z wyglądem” – powiedział. „Rozumiem, że twoja broda sprawia ci kłopoty, ale musisz być świadomy ryzyka związanego z operacją”. Zbyszek nie wahał się ani chwili. Był gotów na wszystko, byleby tylko uwolnić się od swojego brzemienia.

Operacja przebiegła pomyślnie. Kiedy Zbyszek spojrzał w lustro po raz pierwszy, nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Jego twarz była gładka, a on sam czuł się jak nowo narodzony. Wkrótce po operacji znalazł pracę, która go satysfakcjonowała, a ludzie zaczęli go traktować z szacunkiem.

Jednak, mimo nowego wyglądu i poprawy jakości życia, Zbyszek zrozumiał, że prawdziwa zmiana zaczyna się wewnątrz. Nauczył się akceptować siebie takim, jakim jest, i docenić swoje unikalne cechy. Jego broda, choć już nie istniała, nauczyła go, że prawdziwe piękno tkwi w sile charakteru i odwadze do stawiania czoła przeciwnościom.

I choć Zbyszek już nigdy nie musiał zmagać się z brodą, zawsze pamiętał o lekcjach, jakie mu przyniosła. Dzięki nim stał się silniejszym i pewniejszym siebie człowiekiem, gotowym stawić czoła każdemu wyzwaniu, jakie niesie życie.

Generator prac naukowych

Bardzo ciekawe podsumowanie historii generatora "publikacji naukowych" z MIT: https://plus.google.com/+JerzyMicha%C5%82Pawlak/posts/XHs5Zjkw1Rb

Australijka opracowała program komputerowy, który pisze bajki z morałem

"Margaret Sarlej, doktorantka z Uniwersytetu Nowej Południowej Walii, wymyśliła program Moral Storytelling System, który generuje proste bajki z morałem.
Program potrzebuje udziału człowieka jedynie na samym początku. Użytkownik komputera musi wybrać jeden z sześciu wiodących tematów występujących przed laty w bajkach Ezopa: kara za błędy, chciwość, duma, realistyczne oczekiwania, lekkomyślność i nagradzanie. Następnie system automatycznie ustala sekwencję zdarzeń. Postacie występujące w bajce mogą doświadczyć aż do 22 emocji – od radości do żalu, wyrzutów sumienia i wdzięczności – niezbędnych do przekazania odbiorcy danego morału."

Więcej na booklips.pl 

Giznet.pl

Czy losowy bełkot może przejść przez sito naukowej recenzji? Okazuje się, że może. I niestety zdarza się to częściej, niż powinno. Dwóch szanowanych wydawców musiało niedawno usunąć z tego powodu ponad 120 prac ze swoich zasobów. Więcej na Giznet.pl